Een van de auteurs van wie ik bijna ieder boek heb gelezen is Rebecca Yarros. We kennen haar vooral van haar new adult series “Flight & Glory” en “Renegades”, maar in de afgelopen jaren heeft ze zich meer toegespitst op de wat volwassener romans met nog heftigere thema’s dan in haar new adult boeken. Wat we achterlaten is haar nieuwste in het Nederlands verschenen boek.
Titel: Wat we achterlaten
Auteur: Rebecca Yarros
Vertaler: Jacodine van de Velde
Verschijningsdatum: 16 november 2021
Uitgeverij: Zomer & Keuning
ISBN: 9789020544800
Aantal pagina’s: 512
Genre: Literatuur en Romans, Feeelgood
Georgia, de hoofpersoon in Wat we achterlaten van Rebecca Yarros, moet helemaal opnieuw beginnen na haar scheiding: ze is haar huis in New York, haar vrienden en haar trots kwijt. Terug in Colorado ontmoet ze de arrogante bestsellerauteur Noah Harrison, die is gevraagd om de onvoltooide roman van haar overgrootmoeder Scarlett Stanton – een literair icoon – af te ronden. Met tegenzin gaat Georgia met hem aan het werk. Als Noah en Georgia een doos met brieven vinden, begrijpen ze waarom Scarlett het boek nooit heeft afgerond. Rebecca Yarros is een meester in het schrijven van emotionele verhalen met een diepe laag, die toch warm en feelgood blijven. Dat is ook het geval voor Wat we achterlaten.
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit heden en verleden. In het heden wordt het verhaal weer afwisselend verteld vanuit Georgia en Noah. In het verleden (1940-1945) wordt het verhaal verteld vanuit Scarlett, Georgia’s overgrootmoeder. Dit vond ik een goede manier, want dit zorgde meteen voor een goede opbouw van het verhaal. Langzaam kom je erachter waarom het voor Scarlett zo moeilijk was haar eigen manuscript af te ronden en daardoor haar eigen verhaal te vertellen. Wel moet ik toegeven dat ik Georgia en Noah zelf minder leuke personages vind. Ze weten mij niet te intrigeren. Dit ligt waarschijnlijk ook aan de uitwerking. De focus van dit boek ligt meer op het onafgerondde verhaal van Scarlett, zij is daarom ook meer uitgediept. Haar personage wist mij wel te intrigeren. Ik kan dus stellen dat mijn leeservaring bij romans met twee tijdlijnen wederom opgaat: de tijdlijn uit het verleden vind ik interessanter dan die uit het heden.
De schrijfstijl van Yarros i zoals ik die van haar gewend ben, vlot en makkelijk leesbaar. De wisselingen in perspectief ben ik gewend en werken altijd goed. Dit geldt ook voor deze roman. Dat historische laagje geeft het verhaal net dat extra stukje diepgang dat ik nog niet eerder in haar boeken heb gezien. Hier komt de militaire kennis van de auteur goed van pas, want de werkzaamheden die scarlett tijdens de Tweede Wereldoorlog verricht zijn goed en vrij gedetailleerd omschreven. Tijdens het verhaal wordt je als lezer getrakteerd op cliffhangers, je wilt weten hoe alles zich ontwikkelt. Dit geldt voor mij voornamelijk voor het verhaal in het verleden, de ontwikkeling van Georgia en Noah boeit me eigenlijk niet zo. Deze gaat behoorlijk volgens het boekje en is daardoor voorspelbaar. De personages zijn de drijvende kracht van deze roman en dat is deels geslaagd.
Wat we achterlaten is een heel ander type roman dan we van Rebecca Yarros gewend zijn. De tijdlijn uit het verleden zorgt voor diepgang die het verhaal verder wel goed kan gebruiken. Hoofdpersonen Georgia en Noah zijn niet interessant genoeg om het verhaal te dragen. Het enige waar ik niet zo tevreden mee ben is het einde, dat vond ik en beetje verwarrend. Ik kan hier niet te veel op ingaan vanwege spoilers, maar ik vond het een domper op een verder goed lopend verhaal.