Ergens voordat de hele wereld op z’n kop werd gezet door het coronavirus, luisterde ik Scythe van Neal Shusterman. Dat boek beviel mij dusdanig goed, dat ik datzelfde jaar nog in het vervolg, Thunderhead, begon. Alleen bleek dat niet het juiste moment, want ik kwam er niet doorheen. Ik heb het boek toen aan de kant gelegd en er eigenlijk niet meer naar om gekeken. Nu wordt deze serie vertaald en kwam het boek weer op mijn pad. Ik besloot het opnieuw te proberen, maar wel in de Engelse versie omdat ik die al had. En dat bleek succesvol.
- Titel: Thunderhead
- Auteur: Neal Shusterman
- Serie: Arc of a Scythe #2
- Verschijningsdatum: 9 januari 2018
- Uitgeverij: Simon & Schuster
- ISBN: 9781442472457
- Aantal pagina’s: 504
- Genre: Young Adult, Dystopie
Rowan has gone rogue, and has taken it upon himself to put the Scythedom through a trial by fire. Literally. In the year since Winter Conclave, he has gone off-grid, and has been striking out against corrupt scythes—not only in MidMerica, but across the entire continent. He is a dark folk hero now—“Scythe Lucifer”—a vigilante taking down corrupt scythes in flames. Citra, now a junior scythe under Scythe Curie, sees the corruption and wants to help change it from the inside out, but is thwarted at every turn, and threatened by the “new order” scythes. Realizing she cannot do this alone—or even with the help of Scythe Curie and Faraday, she does the unthinkable, and risks being “deadish” so she can communicate with the Thunderhead—the only being on earth wise enough to solve the dire problems of a perfect world. But will it help solve those problems, or simply watch as perfection goes into decline?
In 2020 kwam ik tot ongeveer eenderde van het verhaal vorodat ik besloot dat het nu niet het juiste moment ervoor was. Ik kwam er niet doorheen, het kwam niet bij me binnen en ik vond het gewoon niet leuk. Ik hoopte dus vooral dat ik er nu anders over zou denken en had daardoor weinig verwachtingen. Gelukkig bleek het echt de timing te zijn, want nu luisterde ik het wel uit. Doordat ik geen verwachtingen had, kan ik ook niet echt zeggen of deze zijn waargemaakt.
Het verhaal pakt de draad na de gebeurtenissen in Scythe op. Er is toen veel gebeurd op het einde en ik kon me hier ook weinig meer van herinneren. Er staat geen samenvatting voorin het boek, maar dankzij het lezen kwam alles weer terug. We zien veel oude bekenden terug, maar er worden ook nieuwe personages geïntroduceerd. In het begin is dat overweldigend, want wie is dit nou weer en wat moet dit personage in het verhaal? Na verloop van tijd wordt het allemaal duidelijk en verbaas je je soms echt over de manier waarop Shusterman de personages en hun rollen heeft gecreëerd. Geen enkel personage is overbodig. Dit zorgt voor spanning en sensatie in het verhaal, want door hen wil je door blijven lezen.
De schrijfstijl vond ik prettig lezen, daar lag in 2020 ook niet het probleem. De voorlezer, Greg Tremblay, past goed bij het verhaal en was ook aangenaam om naar te luisteren. Shusterman heeft een unieke wereld geschapen die erg veel lijkt op het Amerika zoals wij dit kennen, maar dan zonder imperfecties. Uit dit verhaal blijkt dat deze zogenaamd perfecte wereld wel degelijk imperfecties heeft en deze komen in dit boek goed aan het licht.
Ondanks de vele personages is het heel duidelijk dat Citra de grootste groei heeft doorgemaakt. In het begin had zij nog wat moeite met het zijn van een scythe, maar door de gebeurtenissen in dit boek groeit ze hierin en durft ze zich te schikken nar deze professie. Naast de groei van Citra groeit ook de wereld. Het verhaal speelt zich op meerdere plekken af, waardoor je een nog beter beeld krijgt van dit dystopische rijk.
Om eerlijk te zijn vond ik het boek in het begin nog niet heel interessant, het verhaal leek in eerste instantie voort te kabbelen. Niets bleek minder waar, want onder de oppervlakte sluimert er al het een en ander. In de laatste hoofdstukken komt dit allemaal tot een hoogtepunt en zat ik op het puntje van mijn stoel. Alle gebeurtenissen zorgen voor een cliffhanger die mij zeer nieuwsgierig maakt naar het vervolg.
Ik ben blij dat ik Thunderhead van Neal Shusterman een tweede kans heb gegeven. De schrijfstijl is prettig, de personages zijn er in het begin wat veel maar worden niet zomaar geïntroduceerd, de wereld is interessant en goed uitgewerkt en het verhaal neemt voornamelijk aan het eind een vlucht. Met name de laatste hoofdstukken zorgen bij mij voor meer nieuwsgierigheid naar het laatste deel, The Toll. Ook deze zal ik in het Engels oppakken.