Ken je dat? Dat je gewoon doelloos maar wat zit te scrollen? Dat doe ik weleens op Storytel. Tijdens zo’n doelloze scroll sessie stuitte ik op Schimmen, geschreven door Fatma Aydemir. Ik was nieuwsgierig, want voor mij was deze titel nog onbekend. De achterflap sprak me aan en ik zette het boek op mijn luisterlijstje. Niet veel later zag ik een mooie ebook aanbieding voor deze titel en ik besloot ik het boek te kopen. Was het wat ik ervan verwacht had?
Titel: Schimmen
Auteur: Fatma Aydemir
Vertaler: Marcel Misset
Verschijningsdatum: 18 oktober 2022
Uitgeverij: Signatuur
ISBN: 9789056727277
Aantal pagina’s: 288
Genre: Literatuur, Romans
Hüseyin heeft dertig jaar in Duitsland gewerkt en nu vervult hij eindelijk zijn droom: wonen in een appartement in Istanbul. Maar op de dag van de verhuizing krijgt hij een hartaanval. Voor de begrafenis reist zijn familie hem vanuit Duitsland achterna: zijn oudste dochter Sevda, die weliswaar succesvol is, maar niet heel gelukkig. Zijn zoon Hakan, die op de vlucht is voor zichzelf. Zijn dochter Peri, die zich op haar studie, seks en drugs werpt. Zijn jongste zoon Ümit, die nog thuis woont en niet verliefd mag zijn op wie hij verliefd is. En zijn vrouw Emine, wier pijnlijke en tedere herinneringen geen grenzen kennen tussen Turkije en Duitsland. Elk van hen heeft geheimen, verlangens en wonden. Wat hen verbindt is de vraag: wie was Hüseyin eigenlijk?
Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat ik van het boek kon verwachten. De flaptekst gaf me het gevoel dat ik in een emotionele rollercoaster terecht zou komen. Daarnaast had ik verwacht dat het een interessant verhaal zou zijn dat problemen binnen een gezin dat tussen twee culturen leeft bloot legt. Dat laatste klopt, de rest niet. Mijn verwachtingen zijn na het lezen deels ingelost.
Dat het geen makkelijk leesbaar boek zou worden merkte ik direct aan de personages en de schrijfstijl. De auteur hanteert twee soorten vertelwijzen, de tweede persoon enkelvoud en de derde persoon enkelvoud. Het verhaal begint in de jij-vorm en dat ben ik sowieso niet gewend. Het wordt later wel duidelijk waarom de auteur hiervoor heeft gekozen. Ieder hoofdstuk beslaat het leven van een gezinslid uit de familie van Hüseyin. Twee van hen krijgen de jij-vorm en dat is uniek. De andere gezinsleden krijgen de hij/zij-vorm en ook hiervan wordt later duidelijk waarom dat zo is. Ik vond het boek daardoor rommelig. Ik merkte ook dat ik geen goede klik had met de personages, ze bleven voor mij vaag en ongrijpbaar. Ze hebben allemaal zo hun worstelingen, maar ik kreeg hier weinig hoogte van.
Naast eerder genoemd punt is er nog iets in de schrijfstijl waar ik mij mateloos aan stoorde. Aydemir maakt veelvuldig gebruik van flashbacks en flash forwards, iets te veel naar mijn zin. Het leest voor geen meter, want ik was continu de draad kwijt en ik heb hierdoor het verhaal gewoon niet begrepen.
Schimmen van Fatma Aydemir leek interessant, maar is toch iets te literair gebleken voor mij. Ik lees echt wel eens literatuur, maar hier moet je echt bij nadenken en daar heb ik niet altijd zin in. Voor mij was er geen plot aanwezig en ik had ook nog eens geen klik met de personages. Het boek was gelukkig zo uit, want ook de schrijfstijl trok me niet. Wat was nou eigenlijk de boodschap van het boek? Ik heb geen idee, want ik heb het verhaal gewoon totaal niet begrepen. Waarom dan toch 3 sterren? Omdat het niet aan het boek ligt, maar aan mijn leesvoorkeur en -ervaring.