In oktober 2021 schreef ik op mijn oude blog Laurie Leest dat ik zou stoppen wegens tijdgebrek. Guess what? Ik begon het bloggen toch heel erg te missen. Iets loslaten dat je al die jaren met veel plezier deed is moeilijk.
In de loop van de tijd merkte ik dat ik toch een plekje nodig had om recensies kwijt te kunnen. Ik recenseer voor Hebban, maar ik merkte dat een eigen plekje toch wel iets is dat bij me paste. Recensies plaatsen op Instagram vind ik niets, want A) je hebt weinig ruimte, B) foto’s maken kan ik niet, C) moet je alles via je telefoon typen – haaaaat – en D) het is vaak like and swipe.
Dus, toch maar een eigen plekje, in het Engels. Dat ging best lekker. Alleen merkte ik na verloop van tijd dat het recenseren in het Engels mij minder makkelijk af gaat dan vroeger, toen ik nog studeerde en dagelijks met de Engelse taal bezig was. Het kwam er gewoon niet zo lekker meer uit en vrat energie. Ik begon op een gratis WordPress, maar ik merkte dat ik de wat fijnere opmaakmogelijkheden van een eigen domein en daarbij behorende WordPress interface miste. Begin dit jaar ging ik toch weer voor een domein, voor mijn Engelse blog. Dat ging zoals eerder gezegd toen nog best lekker en het voelde goed.
Waarom nu toch weer Nederlands? Heel simpel. Ik merkte dus dat het recenseren in het Engels mij meer moeite kostte dan gedacht. Ook kon ik veel boeken niet kwijt op mijn blog omdat deze origineel Nederlandstalig zijn of niet vertaald zijn (denk bijvoorbeeld aan boeken van Corina Bomann of Anne Jacobs). Dat voelde niet lekker.
En nu? Ga ik binnenkort mijn hele site verbouwen en haal ik de Engelse blogs weg. Want, ziet er anders niet uit. Een alias voor dit domein (heel technisch verhaal, ga ik jullie niet mee lastig vallen) komt ook nog, maar niet nu. Alles op z’n tijd.